მარი ხუციძე

დღესდღეობით ძალიან ბევრია ისეთი ადამიანი რომელიც ბუნების მოყვარულია. ასეთი ადამიანები რა თქმა უნდა ძველადაც არსებობდნენ.ერთ-ერთი ბუნების შვილი იყო “ვაჟა-ფშაველა”.მისი ყველა ნაწარმოები ბუნებას უკავშირდება. ალბათ შეგინიშნავთ,რომ ბუნების თემაზე შექმნილ ნაწარმოებებში მწერალი ცოცხალივით  წარმოგვიდგენს ხეს,კლდეს,კუნძს,ყვავილებს. მის მოთხრობებს  შორის ერთ-ერთი არის “ხმელი წიფელი” სადაც ხმელი წიფელია ამეტყველებული.

ხმელი წიფელი

        დაბურულ ტყეში სხვა ხეებისაგან განსხვავებით ბებერი და ტანში გადატეხილი 

წიფელი იდგა.ხმელ წიფელს სხვა ხეები შორს უდგანან,თითქოს განგებ გაშორებიან და ამაყად დასჩერებიან თავზე. ყურადღებასაც არ აქცევენ.  ხანდახან კი შებუზღუნებენ ხოლმე:

„-რას გაშტერებულხარ საწყალო? ნეტავი შენ არ გვაუშნოვებდეო!“

თითოეული მათი სიტყვა ლახვარივით გულზე ესობა ხმელ წიფელს და უჩუმრად ცრემლსა ღვრის. სხვა ხეები არ ფიქრობენ მომავალზე ისინი ცხოვრობენ აწმყოთი არ იციან, რომ ერთ დღესაც -გახმებიან, განადგურდებიან, უპატრონოდ იქნებიან და დაემსგავსებიან ხმელ წიფელს. საბოლოოდ ხეების პრობლემა ისაა,რომ თავს არ უყადრებენ და დასცინიან წიფელს.

     და, არც კი იციან , რომ ხმელი წიფელი მათზე მეტად უყვართ, ხშირადაც ახსენებენ -„განა ყველა რაც ხმელია კაცთაგან საწუნარია?! ათას ცოცხალსა ასჯერ სჯობს ერთი მკვდარია.“

     წიფელი თავისთვის დგას და არავის არ უგდებს ყურს.იგი კეთილი და თავმდაბალი ადამიანის განსახიერებაა. ამ მოთხრობით მწერალს სურს გადმოგვცეს რომ არასდროს არ დავუშვათ ისეთი შეცდომა როგორიც ახალგაზრდა ხეებმა.

 თინათინ მეტრეველი 

VI კლასი